En toen was de sfeer ineens anders…!
Door: Luuk Wink
Ken je die momenten dat je van 100% ineens naar 10% gaat? En dan bedoel ik niet in energie, in passie, maar dan bedoel ik van succes gevoel naar heel hard werken om er toch nog iets van te maken. Het is vaak in een split second gebeurd en je weet niet eens waar het is begonnen of hoe je dit had kunnen voorkomen.
Was het de mislukte grap? Was het de opmerking die je net niet had moeten maken, maar die je wel in al je vezels voelde? Was het de blik in je ogen die je echte gevoel laat zien?
De vraag die direct in me op komt is: hoeveel mensen durven daadwerkelijk echt te zijn? Hoeveel mensen durven daadwerkelijk uit te spreken wat ze zien en wat ze voelen? Of zijn we met zijn allen bang geworden voor de vrijheid van meningsuiting?
Het is voor mij altijd een simpele vergelijking die je overal terug kan vinden. Op het moment dat jij met een gesprekspartner aan tafel zit, zakelijk of privé, en je ziet continu een stukje groen op zijn/ haar tand. Hoe ga jij daar dan mee om?
Onlangs zat ik in gesprek met een potentiële opdrachtgever. Het ging om een grote opdracht, althans een mogelijke opdracht, want deze moest nog akkoord krijgen. Aan het gesprek hing dus een lading. Op een of andere manier kon ik me moeilijk houden bij het gesprek, want uit het linker neusgat kwam op regelmatige basis een groene vriend kijken. Ieder moment van uitademen leek het alsof deze groene vriend even mee wilde luisteren en op deze manier werd hij onderdeel van het gesprek. Natuurlijk had mijn contactpersoon er zelf geen last van, althans dat denk ik. De grote tegenhanger was dat ik er enorm last van had. Ik verbeelde me zelfs dat het stukje groen steeds groter werd, alsof dit een teken was dat het gesprek niet de juiste wending zou krijgen. De man, dominant en direct, was op het punt gekomen van investering en onderhandeling. Alles in mij zei dat het ‘nu of nooit’ zou worden.
Ik greep in!
Met een strakke blik melde ik dat we niet verder gingen in dit gesprek. Hij keek met verbazing naar mij. Zijn blik werd nog feller en strakker. Ik voelde de sfeer dalen, de controle uit handen geven was nu geen optie meer. Ik vervolgde met: “…voordat we überhaupt zaken gaan doen, wil ik graag mijn grootste afleiding laten verwijderen…” De spanning steeg naar het hoogste niveau en in mijn hoofd klonk alleen maar: Zonder wrijving geen glans!
Hij keek me verward aan. Voordat hij iets kon zeggen melde ik hem dat er een groene vriend uit zijn linker neusgat stak en dat ik me daardoor gigantisch laat afleiden. Met een drieste beweging stond hij op en liep naar de spiegel aan de wand van zijn kantoor. Eén simpele handbeweging en mijn afleiding verdween in de prullenbak. Mijn adem hoog, mijn ogen alert en alles klaar om in actie te komen, draaide hij zich naar mij om…
Met een grote lach op zijn gezicht stak hij zijn hand uit. “Wij gaan samen een groot succes maken van ons team!”
De opdracht binnen, een heel goed gevoel om direct te zijn en gewoon te zeggen wat je ziet en wat dat met je doet. Zonder oordeel, maar juist om de ander deelgenoot te maken, zodat hij er iets mee kan doen. Het voelde super goed! Ook wanneer het niet een opdracht zou zijn geworden, zou het goed voelen. Dicht bij mezelf, direct, eerlijk en geen valse intenties.
Tevreden reed ik terug naar kantoor.
Vraag me alleen wel af met welke hand hij de deal gesloten heeft…?
Lees ook:
Herhaling is de kracht van de boodschap!
