Het begint als een sprookje en eindigt in WAUW!
Ik rij vanuit het drukke westen, Gouda om precies te zijn, in de richting van het noorden. Donkerbroek is de bestemming. Geen idee waar dat is, dus ik ben blij dat er zoiets bestaat als navigatie. Wel grappig omdat het lijkt op mijn achternaam.
Een dagje paardenspiegelen, als onderdeel van de leidinggevende training, staat op het programma. Paardenspiegelen…. je leest het goed. Collega’s lachen me uit en gekscherend wensen ze me succes met het knuffelen. Eerlijk is eerlijk, ik vind het ook maar niks. Ik ben met dieren groot geworden, honden, katten, ratten en konijnen, maar paarden vind ik te groot en ik heb geen idee wat er van mij verwacht wordt.
In gedachten mijmer ik weg en zie ik mezelf al op het paard zitten, achterste voren uiteraard net als Dik Trom, vol galopperend mijn toekomst tegemoet.
Donkerbroek is nog 15 kilometer rijden en langzaam ontwaak ik uit mijn gedachten. Ik zie ineens veel bos en veel groen om me heen en hoe dichter ik bij bestemming kom, hoe meer ik me in een vakantiesituatie waan. Nog even en paard en wagen staan klaar om me naar mijn bestemming te begeleiden, lach ik naar mezelf.
Het zonnetje schijnt en de vroege dauw maakt schilderachtige plaatjes.
Ik ben de eerste op locatie. Het is er stil, rustig en de zwaluw vliegt druk heen en weer. Hier gaat het gebeuren. In mijn dikke winterschoenen en spijkerbroek stap ik uit mijn auto. De voeten in het zand, op naar een bijzondere ervaring. Althans dat wordt gezegd.
Ontvangst en koffie door bekende gezichten. De trainers van WDG staan klaar, want PaardenSpiegelen is onderdeel van Wink Development Group. Ook zij staan in spijkerbroek en niet in pak, wat de overige dagen wel het geval is geweest.
Na de uitleg over het spiegelen met paarden, hoe het werkt, wat er verwacht wordt en vooral wat er naar voren kan komen in de sessies en gedurende de dag, wordt mijn nieuwsgierigheid toch wel aangewakkerd. Mijn sceptische houding blijft, maar vormt zich nu een vraag bij mezelf: “dus het paard ontdekt zo meteen dat ik eigenlijk bezig ben om te stoppen met wat ik aan het doen ben..?” Ja ja..
Met dit gevoel stap ik de ring in en, jawel je raadt het nooit, binnen 20 seconden krijg ik de vraag of ik ergens mee wil stoppen of al gestopt ben. Hoe is het mogelijk? Wat maakt dat deze vraag opkomt? Weten de trainers meer van mij? Heb ik het eerder verteld? Nogmaals.. hoe is het mogelijk?
20 seconden is een hele korte periode. 20 seconden is de tijd die je gemiddeld nodig hebt om (blijkt uit onderzoek uit 2011) vast te stellen of je iemand vertrouwd of niet. 20 seconden is ook een tijd die nodig is om je handen goed te wassen of je leven te veranderen.
De dag vulde zich met allemaal van dit soort momenten. Momenten voor mezelf, momenten als rol in de groep, momenten waarop inzichtelijk werd wat mijn gedrag teweeg kan brengen en wat ik daarin anders kan doen. Wauw! Wat een gave momenten!
Ter afsluiting van de dag wordt me gevraagd hoe ik er nu in sta, omdat ik aan het begin direct heb aangegeven dat ik er niet in geloof. Ik vind het leuk om een dagje wat anders te doen, maar ik denk niet dat het me iets gaat geven, hoor ik mezelf nog zeggen.
Mijn antwoord van die evaluatie klonk als volgt:
“Wauw, wat een dag! Wat een ervaring en wat ben ik overdonderd”
Met een glimlach op mijn gezicht, rij ik moe maar voldaan weer richting my home town. Ik neem me voor om dit aan iedereen te vertellen die het wil horen, maar besef me dat ze in een vergelijkbare modus zitten.
Paardenspiegelen zou iedereen mee moeten maken. Nuchter, direct, open en eerlijk.
Nogmaals: Wauw! Wat een dag!
Frits Broekhuyzen
Gouda.
